Δρέσδη

Χωρισμένη σε παλιά και νέα πόλη, η Δρέσδη απλώνεται εκατέρωθεν του ποταμού Έλβα. Το 1945, η Δρέσδη βομβαρδίστηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις και το 90% της πόλης καταστράφηκε. Η ενέργεια των συμμάχων έμεινε στην Ιστορία σαν μια από τις πιο αμφιλεγόμενες ενέργειες σε καιρό πολέμου: η Δρέσδη ήταν η πρωτεύουσα των Γραμμάτων και των Τεχνών. Πολλοί συγγραφείς έγραψαν για την πόλη: ο Κερτ Βόνεγκατ έζησε τους βομβαρδισμούς από πρώτο χέρι και στο βιβλίο του Σφαγείο Νο. 5 διηγείται ουσιαστικά τον τρόπο με τον οποίο επιβίωσε. Για τη Δρέσδη έγραψε και ο Μάρτιν Βάλζερ, δίνοντας μια εξαιρετική διάσταση στον τρόπο με τον οποίο ένα έθνος χάνει όλα του τα οράματα και παρασύρεται σ’ ένα παρανοϊκό παιχνίδι. Τέλος, ένας από τους συγγραφείς που έχουν συνδέσει το όνομα τους με την πόλη είναι ο Έριχ Κέστνερ. Στο βιβλίο του Όταν ήμουν μικρό παιδί, ο Κέστνερ γράφει για τη Δρέσδη που εξαφανίστηκε, όπως λέει, μετά τον Πόλεμο: δεν μπορούσα ν’ αναγνωρίσω πια ούτε έναν δρόμο. Στο γλυπτό στην Albertplatz που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του, μπορεί κανείς να δει μια στοίβα βιβλία που στην κορυφή τους στερεώνεται ένα καπέλο και ολόγυρα κούπες καφέ και σημειωματάρια.

Φεστιβάλ μικρού μήκους

Την τρίτη μέρα του Φεστιβάλ, ξεχώρισε το Hvalfjörður ένα ισλανδικό δράμα που παίρνει το όνομά του από την περιοχή στην οποία διαδραματίζεται. Είναι η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε μια δυο αδέρφια μέσα στην απομόνωση της φύσης: δε ζει κανείς σε ακτίνα χιλιομέτρων. Πλήρως αποξενωμένα από τους γονείς τους, τα δυο αδέρφια δεν έχουν βρει κώδικα επικοινωνίας. Ο μεγαλύτερος παλεύει με την κατάθλιψη ενώ στα χνάρια του βαδίζει και ο μικρότερος. Όταν κάποια στιγμή ο μικρός αδερφός κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, κάτι αλλάζει επιτέλους στη σχέση τους. Είναι ένα τυπικό σκανδιναβικό δράμα, που όμως εντυπωσίαζει από τον τρόπο με τον οποίο η φύση είναι ο κεντρικός χαρακτήρας, έστω κι αν παραμένει σιωπηλή.

Δείτε ένα σύντομο απόσπασμα κάνοντας κλικ εδώ.