Ατμός

Ο Ατμός κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2011 από τις εκδόσεις Κέδρος.

Περίληψη: 

Σε μια απροσδιόριστη γεωγραφικά πόλη, ο ιστορικός κινηματογράφος Ατμός κλείνει προκειμένου να οικοδομηθεί στη θέση του ένα σύγχρονο μουσείο. Μια παρέα, γαλουχημένη με τα ιδανικά της δεκαετίας του ’60, θα περάσει την τελευταία νύχτα στον κινηματογράφο ως πράξη διαμαρτυρίας. Η βραδιά θα αποτελέσει για τα μέλη της μια μοναδική ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τουςστον κόσμο που αλλάζει. Για τη νεαρή Λις, τη φυσική κληρονόμο των ιδανικών τους, η νύχτα αυτή θα γίνει αφορμή να αναζητήσει την πραγματική της ταυτότητα. Με μόνη συντροφιά τη φωτογραφική της μηχανή θα προσπαθήσει να διατηρήσει ζωντανές τις εικόνες μιας εποχής που χάνεται, επιχειρώντας παράλληλα να εντοπίσει τα ίχνη του ακριβοθώρητου καλλιτέχνη Φλόγκενις, οι αναπάντεχες εμφανίσεις του οποίου θα σημαδέψουν ανεξίτηλα την πορεία της.

Ένα μυθιστόρημα για τη σύγκρουση ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, για την απαξίωση των εννοιών και για την αναπόφευκτη κρίση ταυτότητας που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος. Ένα συναρπαστικό ταξίδι που γεννά μια σειρά από καίρια ερωτήματα:

Γιατί η Ευρώπη και οι κάτοικοί της μοιάζουν βυθισμένοι στη μελαγχολία;
Πόσο συμβατή είναι η εποχή μας με τα ερείπια του παρελθόντος;
Εντέλει, τι σημαίνει να ζεις στον σημερινό κόσμο;

 Έγραψαν για το βιβλίο:

Η ημερομηνία γέννησης φαίνεται να μην έχει καμία σημασία για τον μόλις 31χρονο Γιώργο Παυλόπουλο. Ο «Ατμός» είναι το δεύτερό του, παρακαλώ, μυθιστόρημα, δίνοντας στιβαρά δείγματα γραφής με ένα βιβλίο γεμάτο νοσταλγία και σινεφιλικές προεκτάσεις. «Ο Φλόγκενις ένιωσε να επιπλέει σε μια διάφανη στιγμή, απ’ αυτές που ακόμα και τα πιο παράλογα όνειρα μοιάζουν εφικτά, βλέποντας την προσωπική του αναγέννηση να ταυτίζεται με κάποιο ευχάριστο πεπρωμένο του κόσμου. Ωστόσο, ήταν σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα ξαναβρισκόταν σύντομα στον Ατμό», είναι ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το κοσμοπολίτικο και γοητευτικό βιβλίο ενός πολλά υποσχόμενου συγγραφέα.

Τίνα Μανδηλαρά, Πρώτο Θέμα, 07/2011

 

Το μυθιστόρημα Ατμός του Γιώργου Παυλόπουλου δεν είναι απλώς ένα βιβλίο για την κρίση∙ είναι μια περιεκτική ιστορία του νεοφιλελευθερισμού και του τρόπου με τον οποίο οδηγηθήκαμε στην κρίση. (…) Μέσα στη δίνη της κρίσης ίσως οι πόλεις μας να μουμιοποιηθούν και πια «θα κλαίει κανείς μόνο για την ομορφιά που χανόταν, όχι γι’ αυτά που συμβόλιζαν, εξόριστες Βενετίες της πραγματικής ζωής που θα καταντούσαν χαμένες Ατλαντίδες»∙ η εικόνα δηλαδή, μιας Ευρώπης που μετά την κρίση θα μοιάζει αγνώριστη και δυστυχισμένη.

Νατάσσα Νικολοπούλου, protagon.gr, 06/2012