Στην ανεμοδαρμένη παραλία Λανζερόν, γυναίκες με πορσελάνινες γάμπες σταυρώνουν τα χέρια στο στήθος και κοιτούν τους σκακιστές. Εδώ, σ’ αυτά τα τραπέζια πάνω στην άμμο, οι απάτριδες διηγούνται άλλοτε ιστορίες της εξορίας κι άλλοτε αναμνήσεις από βασίλεια ...
Ξέρω πια πως η Μεσόγειος μπορεί να τραβήξει τους κατοίκους της ανά πάσα στιγμή πλάι στη θάλασσα. Τη νύχτα όμως που φτάνω στο Μπάρι θυμάμαι (ή, ίσως, μαθαίνω) τι είναι αυτό που κάνει τ' άγουρα χρόνια σημαντικά.