Είναι μια από τις πιο περιγραφικές λέξεις της γερμανικής γλώσσας. Θα μπορούσε να την έχει πλάσει κάποιος λογοτέχνης σαν τον Ίταλο Καλβίνο ή τον Μίλοραντ Πάβιτς -και το σίγουρο είναι πως θα είχε θέση σε κάθε φανταστικό λεξικό. Η λέξη Vorfreude* θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «η χαρά και συνάμα η ανυπομονησία που πηγάζει απ’ το να φαντάζεται κανείς μελλοντικές απολαύσεις». Τοποθετημένη πάντοτε στο παρόν, η Vorfreude κοιτάζει μόνιμα στο μέλλον.

  Είναι μία από τις λέξεις που χαρακτηρίζουν τον γερμανικό ψυχισμό. Το να περιμένει κανείς αυτό το μελλοντικό ξέσπασμα χαράς και ν’ αντλεί ευχαρίστηση στο παρόν, μοιάζει πανανθρώπινο∙ ωστόσο, περιγράφοντας κάτι τόσο βαθύ με μία και μοναδική λέξη, σημαίνει ότι η συνείδηση (και δη η συλλογική) έχει χτιστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι καθόλου σπάνιο να συναντήσει κάποιος έναν Γερμανό κι εκείνος να μοιάζει ευτυχισμένος όταν μιλάει για το μέλλον, έστω κι αν αυτό το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα και παραμένει απλώς ένα σενάριο.

  Αν υπήρχαν περισσότερες λέξεις σαν τη Vorfreude στις γλώσσες μας, ίσως οι περιγραφές μας να ήταν πιο ακριβείς και ταυτόχρονα να είχαν μεγαλύτερη δόση φαντασίας. Ναι, το πιθανότερο είναι ότι θα μετατρέπονταν σε γλώσσες δύσκαμπτες, με νοήματα όχι πάντοτε κατανοητά και πιθανόν μια μέρα να χάνονταν, αφήνοντας τη θέση τους σε γλώσσες απλούστερες νοηματικά. Να μπορεί όμως κανείς μέσα σε μια πυκνή πρόταση να διασταυρωθεί με όλες τις διαστάσεις του χρόνου καθώς και με μια πληθώρα διαθέσεων ακούγεται σχεδόν σαν διήγημα επιστημονικής φαντασίας. Αν γραφόταν τελικά αυτό το διήγημα, η Vorfreude θα ήταν η πρώτη του λέξη.

 

*Προφέρεται «φορ-φρόυντε».