Διακόσιοι δικηγόροι προχωρούν με βήμα ταχύ μέσα στη χιονοθύελλα. Είναι ντυμένοι με χοντρά παλτά κι έχουν καταλάβει μια λωρίδα κυκλοφορίας στην παλιά πόλη του Βίλνιους, όπου προχωρούν ανεμίζοντας λευκά σημαιάκια.
Αγόρια και κορίτσια χτυπούν ταμπούρλα και χορεύουν στον κατάμεστο δρόμο∙ σήμερα, μοιάζει να υπάρχει περισσότερος Φελίνι και λιγότερος Παζολίνι στην Μπολόνια.
Οι πιο παλιές απ' αυτές κουβαλούν την τεχνοτροπία που χτίζονταν κάποτε οι πόλεις. Στα περίτεχνα στολίσματά τους αποτυπώνεται η αισιοδοξία για τη ζωή στα μεγάλα αστικά κέντρα που μόλις ολοκληρώνονταν.
Ο συγγραφέας που κάθεται στο δωμάτιο και γεμίζει μια λευκή σελίδα, αναμετράται με την εποχή του προσπαθώντας επίμονα να ξαναγράψει το τοπίο.
Ξέρω πια πως η Μεσόγειος μπορεί να τραβήξει τους κατοίκους της ανά πάσα στιγμή πλάι στη θάλασσα. Τη νύχτα όμως που φτάνω στο Μπάρι θυμάμαι (ή, ίσως, μαθαίνω) τι είναι αυτό που κάνει τ' άγουρα χρόνια σημαντικά.
People like Dorn seem to be trapped just under the surface of things. No part of their character has ever been irreparably traumatized so they choose to stand on the periphery of life, operating like periscopes.
Η Αποζημίωση ήταν το πρώτο κείμενο που έγραψα στο Βερολίνο. Ολοκληρώθηκε στα τέλη Μαρτίου του 2010 και δημοσιεύθηκε δυόμιση χρόνια αργότερα, τον Δεκέμβριο του 2012, στο μαλτέζικο περιοδικό Schlock, στα αγγλικά.
Αυτή τη χρονιά το ημερολόγιο της Berlinale είναι διαφορετικό.
Σκόρπιες στάσεις μέσα στη νύχτα. Αυτά τα κιόσκια που φωτίζονται περιμετρικά με μια γιρλάντα από λάμπες ευωδιάζουν μέσα στο κρύο.
Την Παρασκεύη 16 Οκτωβρίου 2015 βρέθηκα στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης, προσκεκλημένος από το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού για την εκδήλωση “New Voices from Greece”. Στο παρακάτω κείμενο, το οποίο είναι χωρισμένο σε τρεις ενότητες, μπορείτε να ...