Έφτασε και πάλι η στιγμή για ένα καινούργιο βιβλίο. Ο τίτλος του; “Όσο πιο μακριά από το σπίτι“.

Δούλευα αυτή τη συλλογή διηγημάτων για αρκετό καιρό. Μετά από τρία μυθιστορήματα, σκέφτηκα ότι είχε έρθει η ώρα να πειραματιστώ με μια πιο σύντομη -κι ίσως πιο πυκνή- φόρμα. Τα τελευταία δέκα χρόνια έγραφα συχνά διηγήματα, τα οποία άλλοτε χώρεσαν μέσα στα μυθιστορήματα κι άλλοτε κλειδώθηκαν σε συρτάρια. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η μικρή φόρμα έχει πολλές φορές τη γοητεία του φευγαλέου.

Μολονότι τώρα μετακινούμαι αρκετά συχνά λόγω του ταξιδιωτικού μπλογκ μου, υπήρχε μια περίοδος που δεν ταξίδευα καθόλου. Αυτή δεν ήταν μια συνειδητή απόφαση: ο αντίκτυπος της κρίσης σε συνδυασμό με το αυξανόμενο κόστος διαβίωσης στο Βερολίνο δεν μου επέτρεπαν ταξίδια. Βρισκόμουν έτσι περιορισμένος στα πλαίσια μιας παράλογης καθημερινότητας, όπου η επιθυμία για φυγή, και κατ’ επέκταση για ελευθερία, κατατροπωνόταν από τη φρίκη της καθημερινής ζωής: λογαριασμοί, ενοίκιο, σούπερ-μάρκετ, υπηρεσίες, κλπ.

Η μόνη διέξοδος ήταν να φαντάζομαι (ή, να ονειρεύομαι) αποδράσεις σε μέρη άλλοτε κοντινά κι άλλοτε πολύ μακρινά. Σκεφτόμουν πάντα τα ξενοδοχεία, που αν τα κατοικήσει κανείς σωστά γίνονται καμιά φορά πιο σημαντικά κι απ’ τα σπίτια. Οι μέρες των ταξιδιών δεν κλείνονται σε τοίχους, αντίθετα απ’ την καθημερινότητα που μόνο μέσα απ’ τους τοίχους τρέφεται. Αντίθετα, στα ξενοδοχεία μοιάζει να συντελείται κάτι μεγαλύτερο: μπαίνει κανείς σε ένα δωμάτιο που δεν το αναγνωρίζει κι όταν την τελευταία μέρα αποχωρεί, κλείνει την πόρτα με λύπη για τις ημέρες που αφήνει πίσω του.

Όλο αυτό το διάστημα, που κράτησε σχεδόν τρία χρόνια, ταξίδεψα ελάχιστες φορές. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να φαντάζομαι εκδοχές είτε του εαυτού μου είτε ανθρώπων που γνώριζα να μπαίνουν σε ξενοδοχεία. Μόνο που τώρα, το ξενοδοχείο συμβόλιζε το ίδιο το ταξίδι. Τα νοερά ταξίδια είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε στα παράλληλα σύμπαντα και με το να φαντάζομαι ιστορίες που συνέβαιναν σε ξενοδοχεία ήταν σαν να διατηρούσα ένα κομμάτι αθωότητας ζωντανό.

Τα ξενοδοχεία ήταν άλλοτε φανταστικά κι άλλοτε υπαρκτά. Σ’ αυτά που είχα επισκεφθεί, διαστρέβλωνα την υφή τους και τα έντυνα με ιστορίες. Όσο για τα φανταστικά, τα έχτιζα από το μηδέν με βάση τους ενοίκους τους. Κάποια απ’ αυτά δεν άντεξαν στο χρόνο και δεν βρήκαν τη θέση τους στη συλλογή -ίσως τα παρουσιάσω εδώ κάποια στιγμή. Όλα τα υπόλοιπα όμως έγιναν βιβλίο.

Από σήμερα, το “Όσο πιο μακριά από το σπίτι” βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία. Ίσως να μην είχε κυκλοφορήσει ποτέ αν δεν το πίστευε τόσο η Λίζα απ’ τις Εκδόσεις Στερέωμα κι αν δεν το είχε προσπαθήσει τόσο πολύ η Ευαγγελία απ’ την Ερσίλια. Πέρα από την καλαίσθητη έκδοση, δεν γίνεται να μη σταθώ και στην εξαιρετική επιμέλεια της Κατερίνας Σχινά, στην οποία οφείλω και την περίληψη του βιβλίου.

Καλή ανάγνωση, λοιπόν, σε όσους αγοράσουν το “Όσο πιο μακριά από το σπίτι” και καλά ταξίδια σε όλους μας, νοερά και μη.

Βερολίνο, 5 Μαρτίου 2020