Η εφηβεία μού έδειξε το δρόμο. Την πέρασα μέσα σε σινεμά, μέσα σ’ ένα γήπεδο που δεν υπάρχει πια και μέσα σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο βιβλία στο οποίο δεν έχω κοιμηθεί εδώ και δέκα χρόνια. Είχα πάντα φίλους που με άκουγαν. Έμαθα να μένω μόνος και να μην πλήττω. Περίμενα καρτερικά το καλοκαίρι.

Δεν ένιωσα ποτέ βολικά σε μια τάξη σχολείου ή μέσα στα θλιβερά αμφιθέατρα του πανεπιστημίου. Δεν μ’ άρεσαν οι δουλειές γραφείου. Οι συμβάσεις της ενήλικης ζωής μου προκαλούν αηδία. Ακόμα και σήμερα, αρνούμαι ν’ αποδεχτώ ότι η ζωή μας είναι ένα πλέγμα από αρκτικόλεξα: ΑΦΜ, ΕΝΦΙΑ, ΑΜΚΑ, ΙΚΑ.

Όταν έπληττα, ήθελα απλώς να φύγω. Και κάποια στιγμή, όντως, ξεκίνησα να φεύγω. Γέμιζα ένα σακίδιο κι έφευγα. Αυτή η παλιά συνήθεια δεν μ’ εγκατέλειψε ποτέ και με τα χρόνια -μάλλον- υποτροπιάζει.

Πριν από σχεδόν μια δεκαετία έφυγα για το Βερολίνο. Θα έμενα εκεί δυο μήνες. Τον ερχόμενο Γενάρη μπαίνω στη δέκατη χρονιά και δεν σκοπεύω να το εγκαταλείψω ακόμα. Πίστεψα ότι από εκεί θα ταξιδεύω ευκολότερα και για μερικά χρόνια αυτό συνέβαινε όντως. Ύστερα, τα πράγματα δυσκόλεψαν.

Ήρθε η κρίση. Τώρα που μας λένε ότι τελείωσε, ξέρω καλά ποια είναι η Ελλάδα που απομένει. Αυτοί που φώναζαν ότι δεν είχαν λεφτά κι είχαν πιστά αυτιά να τους ακούν εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση. Αυτοί που ούρλιαζαν αλλά δεν είχαν κανέναν να τους ακούσει, πνίγηκαν. Κι αυτοί που την υπέμειναν σιωπηλά, απέμειναν να παρακολουθούν το παιχνίδι να τελειώνει σε βάρος τους. Η Ελλάδα φτώχυνε αλλά δεν άλλαξε.

Όλα αυτά τα χρόνια έγραφα. Κάποια λίγα πράγματα εκδόθηκαν, άλλα έμειναν συμβολικά εκεί που στοιβάζω πάντα τα κείμενα που ολοκληρώνονται: σε μια παλιά μπλε βαλίτσα. Μου θύμιζε πάντα τη θάλασσα, τη φυγή και το καλοκαίρι. Φανταζόμουν πάντοτε πως έφευγα για ταξίδι μ’ αυτή την μπλε βαλίτσα. Αργά ή γρήγορα, όμως, ήταν και πάλι καλοκαίρι και φανταζόμουν τον εαυτό μου ξαπλωμένο σε μια παραλία όπου δεν υπήρχε κανένας άλλος. Έκλεινα τα μάτια και καιγόμουν κι όταν τα άνοιγα, στα πρώτα δευτερόλεπτα όλα έμοιαζαν ξεθωριασμένα. Όταν τα χρώματα επανέρχονταν, έβλεπα ένα βαθύ πορτοκαλί χρώμα.

Δεν έχω ιδέα αν θα γράψω άλλο βιβλίο κι ούτε με απασχολεί ιδιαίτερα. Προτιμώ, ίσως, να κάνω άλλα πράγματα, που θα μου προσφέρουν περισσότερη ικανοποίηση. Αγαπώ τα βιβλία υπερβολικά. Όμως, γι’ αυτά που αγαπάει κανείς αξίζει να ζήσει, όχι να πεθάνει. Συνεχίζω να γράφω, αυτή τη φορά όπως παλιά, έχοντας ξαναβρεί τη χαρά της γραφής χωρίς ανούσιες ελπίδες κι υποσχέσεις.

Μέσα στο καλοκαίρι, αποφάσισα να ξεκινήσω κάτι καινούργιο. Ένα σάιτ στα αγγλικά γεμάτο ταξίδια. Δεν ξέρω πόσο θ’ αντέξω να το στηρίζω αλλά αυτό δεν με απασχολεί για την ώρα. Αυτό που ξέρω είναι πως η επόμενη χρονιά θα έχει ταξίδια, πολλά ταξίδια. Και πολύ γράψιμο.

Όσο γι’ αυτό το blog, που απέκτησε εκλεκτούς επισκέπτες, θα συνεχίσει ν’ ανανεώνεται, αραιά όπως πάντα. Θα προσπαθήσω να γράφω ένα σύντομο κείμενο έπειτα από κάθε ταξίδι. Είναι μια υπόσχεση που ελπίζω ότι θα την τηρήσω.

Το καινούργιο σάιτ έχει για τίτλο Letters To Barbara. Πρόκειται για επιστολικά ταξιδιωτικά κείμενα, μαζί με σελίδες ημερολογίου και πράγματα για να κάνει ένας ταξιδιώτης στον εκάστοτε προορισμό. Τα ταξίδια χρηματοδοτούνται από μένα κι από τη στήριξη των επισκεπτών όταν χτυπούν τις διαφημίσεις ή αγοράζουν κάτι απ’ τους συνδέσμους που οδηγούν σε άλλες σελίδες (Booking, Amazon).

Τα χρώματα που επέλεξα για το σάιτ είναι, φυσικά, το μπλε και αποχρώσεις ενός ξεθωριασμένου πορτοκαλί.

Κι η Ελλάδα; Η Ελλάδα είναι το μέρος που θα επιστρέφω πάντα για ν’ ανακαλώ την εφηβεία. Θα βλέπω τους καλούς μου φίλους, θα κλείνομαι μέσα στα σινεμά, θα πηγαίνω στο γήπεδο. Εφόσον επιβίωσα στην εφηβεία χάρη σ’ αυτά, δεν έχω καμία ένδειξη ότι δεν είναι αρκετά και για την ενήλικη ζωή.

Και, φυσικά, θα περιμένω καρτερικά το καλοκαίρι. Δεν κοιμάμαι ποτέ νωρίς το βράδυ κι όταν βρίσκομαι στην Αθήνα κι επιστρέφω ξημερώματα με το ποδήλατο στο σπίτι, ακούω τα τριζόνια. Μέσα στην ησυχία της νύχτας, τα τριζόνια μοιάζουν με τη φωνή ενός παρατεταμένου καλοκαιριού. Αυτό το δειλό τραγούδι των τριζονιών γίνεται τότε μια μουσική της επιμονής. Ξέρω πως, ακόμα κι αν όλα χαθούν, θα μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου και να ξεκίνησω απ’ το μηδέν.

Το καλοκαίρι στην Ελλάδα δεν υπόσχεται, το καλοκαίρι στην Ελλάδα επιβάλλει. Κανένα παιχνίδι δεν είναι χαμένο όσο υπάρχει το καλοκαίρι, όσο υπάρχουν τα τριζόνια.

Τα link για ν’ ακολουθήσετε τα επόμενα ταξίδια:

Website: https://LettersToBarbara.com

Facebook: https://www.facebook.com/LettersToBarbaraBlog

Instagram: https://www.instagram.com/exil_et_royaume/